แล้วชีวิตก็ต้องเริ่มต้นใหม่..กับหัวใจดวงเดิม..

 

และแล้ววันที่เราทั้งอยากให้มาถึงและไม่อยากให้มาถึง

ก็วนเวียนเข้ามาในชีวิตของช้านจนได้

 

คนเรานี่แปลกดีนะเวลาอยากได้อะไรมาก ๆ มักจะไม่ได้ แต่พอไม่อยากได้

กลับได้มาอย่างคาดไม่ถึง นั่นก็คือ

 

ช้านจะต้องเปลี่ยนงานตอนที่อายุจะเข้าเลข 3 ซะอย่างนั้น

แถมคราวนี้..ก็ต้องไปอยู่ต่างจังหวัดอีกต่างหาก

จะว่าใจหายก็ใจหาย..จะว่าดีใจก็ดีใจ…เพราะการย้ายงาน

ครั้งนี้..ก็เพื่อครอบครัวที่เราแสนรัก

แต่ก็อดใจหายไม่ได้..เพราะต้องจากน้องหมาตัวโปรดที่ชีวิตนี้ไม่เคยแยก

จากกันไปไกลสักที….

 

ส่วนคุณแม่..คุณเพื่อน..คุณเพื่อนสนิท..ลุงก๊อตซิล่า..และคุณสารพัดคุณทั้งหลาย

ก็น่ารักให้กำลังใจกันอย่างมากมาย

แต่ถึงอย่างนั้นก้เถอะ..หมูกระติก..ก็อดหวั่นไหว..กับเส้นทางข้างหน้าไม่ได้

แถมวันพรุ่งนี้ก็ไม่รู้จะเอ่ยปากบอกคนที่ทำงานยังไงดี

เพราะทุกคนน่ารักกับเรามาก..ตลอดเวลาหลายปี

ที่ทำงานที่นี่มา..ได้รับความอบอุ่นและมิตรภาพอันดีจากทุกคน

 

แต่ชีวิตคนเรา..มีพบก็ต้องมีจากหละนะ

แต่แหมว่าง ๆ เราก็มาเยี่ยมทุกคนก็ได้นี่…

ไปอยู่ต่างจังหวัดจะเหงามั๊ยหนอ….แล้วจะได้พบกับ

รอยยิ้ม..และความอบอุ่นเหมือนอยู่ที่นี่หรือเปล่า

แล้วจะได้พบชายหนุ่มที่แสนดี..กะเค้าบ้างมั๊ยว๊า

(อันนี้เริ่มจะน่าหมั่นไส้หละ และอาจถูกใครบางคนงอนเอาได้..ตัดไป)

 

ถึงจะไม่รู้ว่าวันข้างหน้าจะเป็นยังไง

แต่ชีวิตเราก็มีสามอย่างที่เราต้องทำให้สมดุลกัน

คือ ครอบครัว ความรัก การงาน

ซึ่งช้านก็พยายามที่จะ balance ให้ได้

แน่นอนฉันรักครอบครัวของฉัน

และก็มีความห่วงใยให้กับคนที่ฉันรัก

และใช้สติปัญญากับการงานที่ฉันจะต้องเริ่มกับมันใหม่อีกครั้ง

 

เอาเป็นว่า สู้ต่อไปนะ ยายกระติก

 

ปล. ต่างจังหวัดที่ว่า ก็คือ ชลบุรีครับ ไม่ได้ไปไหนไกลเลย แต่ทำเว่อร์ไปงั้นหละ

 

แต่ถ้าใครคิดถึงเค้าก็ไป้เยี่ยมเค้ากันบ้างนะ