Monthly Archives: July 2007

  ตลอดระยะเวลา..หลายปีที่ผ่านมา..ฉันเฝ้าถามตัวเองว่า..ทุก ๆ เช้าฉันลืมตา ตื่นขึ้นมาดูโลก…เพื่ออะไร.. ฉันเบื่อ..เบื่อหน่ายกับทุกสิ่งทุกอย่าง..ที่อยู่รอบตัวฉัน…เบื่อความหลอกลวง โลกแห่งมายา..ที่ทุกคนพยายามปั้นแต่งตัวเอง..เพื่อเก็บเกี่ยวผลประโยชน์จากฉัน ฉันอยากรู้นักว่า..จะมีใครสักคนไหมที่จะมาสนใจฉัน…หากไม่ใช่ว่าฉันมีเงิน มีหน้ามีตาในสังคม.. ไม่ใช่ว่าฉันทรนงในตัวเองหรอกนะ..ฉันสมเพชตัวเองมากกว่า…นี่หรือชีวิตที่ ใคร ๆ ก็เรียกว่าโรยด้วยกลีบกุหลาบ..ฉันว่าเต็มไปด้วยขวากหนานและยาพิษ ที่คอยทิ่มแทงทุกทิศทุกทางที่ฉันได้ก้าวเดินไป… ใช่..สำหรับฉันแล้วโลกใบนี้ช่างแสนโหดร้าย….การแก่งแย่งแข่งขัน.. หน้ากาก..รอยยิ้มที่เคลือบไปด้วยยาพิษของแม่มดในคราบนางฟ้า.. ที่คอยหาโอกาสหยิบยื่นไมตรี..เพื่อหวังผลประโยชน์ในตัวฉัน…. ท่ามกลางสายฝน..และฝนฟ้ากระหน่ำ..ฉันเดินอย่างโดดเดี่ยว..สิ้นหวัง.. ในตอนนั้น..ฉันคงไม่ต่างอะไรกับซากชีวิตที่ไร้วิญญาณ… ที่ผู้คนต่างมองด้วยความสังเวช….. ชีวิตที่มีแต่ความมืดมิดเป็นเพื่อน..นี่ถ้าฉันตายไป..จะมีใครเสียใจไหม… ฉันได้แต่ยืนนิ่ง..ครุ่นคิดถึงสิ่งต่างๆ..จนไม่รู้ว่า..มีคนคนหนึ่งยืนอยู่ตรงหน้า… ภาพผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ผิวขาวซีด…ยืนถือร่ม..และยิ้มให้ฉันอย่างอ่อนโยน ภายใต้ความเงียบงัน..ที่มีเพียงเธอและฉัน..กับทำให้ฉันรู้สึกอบอุ่นอย่างประหลาด เป็นครั้งแรก..ที่ฉันได้สัมผัสถึง..หัวใจอันแสนบริสุทธิ์… ..เป็นครั้งแรก..ที่หัวใจอันแข็งกระด้างของฉัน..ได้มีชีวิตชีวา..ขึ้นมาอีกครั้ง ฉันผู้ไม่เคยเห็นคุณค่า..ของการมีชีวิต…ฉันผู้ไม่รู้ความหมายของการลืมตาตื่นขึ้นมา กลับรู้สึกเหมือนกับว่า..ได้ค้นพบอะไรบางอย่าง..ที่มีความหมายต่อชีวิต… แม้ว่า..นัยตาเธอไม่อาจแม้แต่จะมองเห็นแสงสว่างจากดวงอาทิตย์ ..หรือแสงดาวบนท้องฟ้า แต่สำหรับฉันแล้ว..เธอคือแสงสว่าง..ที่นำทางฉันในยามมืดมน  

  คำตอบ..จากหัวใจที่เคยอ่อนไหว..   ได้โปรดเถิด..โปรดหยุดอยู่ตรงนั้น…ได้มั๊ย..ฉันขอร้อง… ความรักของฉัน..และวันเวลาที่เคยมีเธอ..นั้นจบลงแล้ว.. ตัวตนของฉัน..ความรู้สึกของฉัน..ตัวฉันรู้ดี.. ได้โปรดเถิด..อย่าก้าวเข้ามา..ฉันไม่ต้องการ..ไม่ต้องการเธออีกต่อไป อย่าคิดว่าฉันสับสน..อย่าคิดว่าคนอย่างฉันไม่สามารถตัดสินใจอะไรได้ ฉันมีสติ..ฉันมีความคิด..ฉันมีชีวิตที่เป็นของตัวเอง ฉันนั้นเข้มแข็ง..ฉันนั้นไม่อ่อนแอ..ฉันนั้นไม่ท้อแท้อย่างที่เธอคิด ไปซะเถอะ..โปรดจากไป..อย่าให้ฉันต้องร้องไห้อีกครั้งเลย..   ขอโทษนะคะพี่วี เข้าไปอ่าน blog พี่แล้วเอามาเขียนต่อ 55555

  Fool..Agian…&..Again ความรัก..ทำให้โง่..งี่เง่า..หลงกล…เชื่อใจ…และตาบอด ทำไม..ทำไม..ทำไม…ทั้งที่ฉันเชื่อใจเธออย่างมากมาย…แต่ทำไม ฉันอยากหลับตา..หลับนิรันดร์..ไม่อยากตื่นจากฝัน..เพื่อรับรู้ความเป็นจริง พูดมาซิ..เอ่ยมาซิ….บอกมาซิ..ความต้องการของเธอ…..ความในใจของเธอ หุ่นกระบอก…ตุ๊กตา…หนังสือเล่มเก่า…หรือเงาบนกำแพง.. อะไรหละ..อะไร..คือสิ่งที่เธอ..อยากให้ฉันเป็น….ตอบมาซิตอบมา ฉันควรจะรู้สึก..สับสน..เสียใจ..เจ็บปวด..หรือร้องไห้..ดีละ ไม่หรอก..ฝันไปเถอะ..ทุกอย่างที่เกิดขึ้น..สุดท้ายเธอนั่นหละ..ที่ต้องเจ็บ

  Never Say Good Bye !!! 4…3…2..1… เหลืออีกกี่วัน เหลืออีกกี่ชั่วโมง กับเวลาของสองเรา.. เธอรู้มั๊ยว่ายากแค่ไหน..กับการที่จะพูดคำว่าลาก่อน.. ภาพดวงตาที่เด็ดเดี่ยวและแน่วแน่..ของเธอ ทำให้ฉันได้แต่ยิ้ม..และยอมรับการตัดสินใจของเธอ ฉันรู้ดีว่า..การที่ถูกคนที่รักตีจากนั้น…ทรมาณเพียงใด และความรู้สึก..ปวดร้าวราวกับถูกมีดกรีดกลางใจ..เจ็บปวดแค่ไหน จงละทิ้งความเสียใจ..ความเกลียดชัง..และความสับสนในหัวใจ จงลบมันไว้..ละมันไว้..ทิ้งมันไว้..ฝังมันเอาไว้..และมุ่งไปข้างหน้า ฉันสัญญาว่า..จะรอเธอกลับมา…นะจ๊ะคนดี ไม่ว่าจะ 1 วัน..1ปี..10 ปี หรือว่าจะต้องใช้เวลาทั้งชีวิตก็ตาม   ถึงเพื่อนรัก…   ฉันไม่อยากเอ่ยคำว่าลา และไม่อยากเสียนำตาด้วยความใจหาย ขอให้ก้าวต่อไปข้างหน้าอย่างมุ่งมั่น หนทางข้างหน้าอีกยาวไกล และขอบคุณที่รักและไว้ใจ ให้ฉันเป็นเพื่อนของเธอเสมอมา   ลาก่อนจ๊ะหนูเมย์  

  น้ำตาหยดสุดท้าย..   หลับตาลงเถอะนะที่รัก..พักผ่อนให้สบาย.. จงให้..ความเลวร้ายเป็นเพียงแค่สายลมที่พัดผ่าน ภาพหญิงสาวที่ใบหน้าเปียกปอนไปด้วยรอยน้ำตา.. ทำให้ฉัน..ไร้ซึ่งวาจาที่จะกล่าวคำใด ๆ ..ออกมา ทำไมนะ..ความรัก.ถึงได้ทำให้ใครคนหนึ่งต้องพบกับความสูญเสีย จะโทษอะไรดีหละ..จิตใจมนุษย์..บาป..บุญ..หรือกรรม สิ่งที่ฉันทำได้..คงมีแต่คำปลอบใจ..ให้เธอยิ้มรับกับโชคชะตา ถึงแม้ว่า..เราจะไม่สามารถย้อนวันเวลาต่าง ๆ กับมาได้ แต่เราก็จะต้องดำรงชีวิตเราต่อไปให้ได้..นะคนดี ฉันไม่ได้ให้เธอลืม..แต่ให้เก็บไว้เป็นเศษเสี้ยวหนึ่งของความทรงจำ เข้าใจนะ..ว่าการที่จะลืมความรักที่มีต่อใครสักคนยากแค่ไหน และจะให้เปิดใจ..รับใครสักคนเข้ามาแทนที่ก็คงไม่ใช่เรื่องง่าย..ฉันรู้ดี คงจะมีแต่เวลาเท่านั้น..ที่จะช่วยบรรเทาความเจ็บปวดต่าง ๆ ลงได้ บางทีการได้เดินทางไปยังดินแดนต่าง ๆ ทั่วโลก.. อาจทำให้หัวใจ..ของเธอ..โบยบินอย่างอิสระเสรีได้อีกครั้ง