Monthly Archives: October 2007

    ….กระจก..เงา..ฉัน…และ..เธอ "เราเลิกกันเถอะ..ผมไม่ใช่หุ่นยนต์นะ…ผมเป็นคนมีชีวิต..มีจิตใจ" ……………………………………………………………………………. ฉันนั่งอยู่หน้า..กระจกเงาบานใหญ่…พร้อมกับใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยน้ำตา …ร่างฉันคงจะไร้ซึ่งชีวิตและวิญญาณ..ถ้าหากฉันหยุดหายใจไปตอนนี้…. ….เสียงสะอึกสะอื้น..เสียงร่ำไห้..เสียงทะเลาะ..ระหว่างฉันและเขา ยังคงดังก้องอยู่ใน..สมองและโสตประสาทของฉัน… …………………………………………………………………………….. ความน้อยใจ..และความเสียใจ..ที่พรั่งพรูออกมาพร้อมหยาดน้ำตาอย่างมากมาย ..ในตอนนี้ฉันไม่สามารถที่จะบรรยายออกมาเป็นคำพูดใด..ใด..ได้ ฉันได้พร่ำถามตัวเองซ้ำไปซ้ำมาว่า…ฉันทำอะไรผิดไปหรือ…ที่รัก.. ทำไมเธอจึงได้โกรธเคืองฉัน..อย่างมากมาย… จนฉันอดไม่ได้..ที่จะเอามือปิดหู…..เพื่อหยุดการรับรู้รับฟัง..ทุกสิ่งทุกอย่าง ……………………………………………………………………………. วูบหนึ่งในความเงียบ….เริ่มทำให้ฉันสงบ..และตั้งสติขึ้นมาได้บ้าง ฉันเริ่มนิ่ง…และเริ่มมองภาพตัวเองที่สะท้อนในกระจกอย่างช้า..ช้า อยู่ ๆ ฉันก็นึกสนุก..ยกมือข้างขวาของตัวเองขึ้นมาอย่างช้า… แต่ทว่า..เอ..ทำไมภาพที่ปรากฎตรงหน้า..กลายเป็นว่า… ฉันยกมือ..ข้างซ้ายขึ้นมาได้หละ…น่าแปลกนัก… ..แล้ว..ฉันก็เริ่มสนุก..กับการที่..ขยิบตาซ้าย..แต่ภาพกลายเป็นขยิบตาขวา. อากัปกิริยา..ของฉันในกระจก..กับตรงกันข้ามกับความเป็นจริงอย่างน่าขำ ……………………………………………………………………………. ..ทันใดนั้นความคิดแวบหนึ่งก็เกิดขึ้น..จากส่วนลึกของสมอง..ของฉัน..อย่างน่าแปลก ..ก่อนที่ฉันจะระเบิดเสียงหัวเราะ..ออกมาอย่างขบขัน…. ไม่ใช่นะ..ไม่ใช่ว่า..ฉันอกหัก..จนฉันเพี้ยน…. แต่เป็นเพราะว่า..ฉันเริ่มคิดถึง..บางสิ่งบางอย่าง ที่หัวใจ..ของฉัน..และของอีกหลาย ๆ คน..คงไม่เคยคิดมาก่อน ………………………………………………………………………………… จริงซินะ….ขนาดเงาในกระจก..ฉันยังไม่สามารถ..ให้ทำตามใจนึกของฉันได้ แล้วภาษาอะไร..กับการที่ฉัน..จะบังคับ..ให้ใครคนหนึ่ง ทำตามใจ..ปรารถนา..ของฉันได้ทุกอย่าง…. …………………………………………………………………………………..

  ยากแค่ไหน..ถ้าหัวใจ..ต้องลืมเธอ   ตั้งแต่วันนั้น..วันที่เธอเดินไปจากฉัน เศษเสี้ยวเล็ก ๆ ในหัวใจฉัน..ก็มีแต่คำว่าความว่างเปล่า…. ฉันลืม….ไปหมดแล้วนะ..ลืมว่าท่าทาง..น้ำเสียง..และคำพูดใด ๆ  ที่เธอเคยพูดกับฉัน….ลืมแม้แต่สิ่งที่เธอชอบ..สิ่งที่เธอเคยทำให้ฉันมีความสุข หัวใจ..ที่เคยหวั่นไหว..เพราะรอยยิ้มของเธอ..เพราะแววตาของเธอ ในวินาทีนี้..กลับไม่สามารถจำได้แม้กระทั่งชื่อของเธอ…หรือสิ่งที่เธอทำ สมองฉันลืมเลือน..ลืมเลือนแม้กระทั่ง…จูบแรก จูบแรก..ที่เธอจรดริมฝีปากมาที่ฉัน..อย่างอ่อนหวาน และเธอ..คงไม่รู้หรอกว่า..สมองของฉัน…..ไม่สามารถจดจำได้แม้แต่.. ความรัก…หรือเรื่องราวของหัวใจ..ที่ฉันเคยมีให้เธอ… อาจเป็นเพราะเวลา..ผ่านมาเนิ่นนาน..เนิ่นนาน..จนฉันไม่สามารถจดจำเรื่องราว ต่าง ต่าง ที่ผ่านมา ..ระหว่างเราสองคนได้ ..ช่องว่างสุดท้าย..ก่อนที่เรื่องราวของเธอ..จะเลือนหายไปจาก ความทรงจำของฉัน..จนหมดสิ้น… สิ่งที่ฉัน..รับรู้ก็คือ..ระหว่างเราคงเป็นเพียง..แค่คนแปลกหน้า ที่บังเอิญเดินผ่านมาเจอกัน…เท่านั้นเอง สไตล์ อกหัก รักคุด ตามคำเรียกร้องคะ  แปลความมาจาก So much hate..So much hurt ที่แต่งไว้ก่อนหน้านี้คะ

  ปาติหารย์….กับการอธิษฐานครั้งสุดท้าย   หากการอธิษฐาน..ขอพรจากดวงดาว..จะทำให้เกิดปาติหารย์.. ที่สามารถทำให้..ทุกอย่าง..เปลี่ยนแปลงไป…ตามความปรารถนา ภายในจิตใจ..ของทุก ๆ คนได้…ฉันอยากจะรู้ว่า.. เธออยากจะให้..สิ่งมหัศจรรย์..ใดใด..เกิดขึ้นในช่วงหนึ่งของชีวิต..บ้างนะ …พวกเธอ..จะตอบฉันได้มั๊ยหละ….. …ปาติหารย์..อาจทำให้ใคร..หลาย ๆ คน…ได้มาเจอกัน.. ..ฉันไม่แน่ใจว่า…นั่นคือสิ่งที่เราควรเรียกว่า…ความโชคดี..จริงหรือเปล่านะ หรือท้ายสุดแล้ว..อาจจะกลายเป็นความโชคร้าย….ก็ได้ สำหรับฉันแล้ว..ถ้าหากให้ขอพร…สัก 1 ข้อ..จากคำว่า…. ..ปาติหารย์…ได้หละก็…ฉันคงจะจ้องมองไปที่มวลหมู่ดาว… ที่แพรวพราว..ระยิบระยับอยู่บนฟากฟ้าด้วยจิตใจที่มุ่งมั่น…ว่า….. กลได้โปรดเถิด…อย่าให้คำว่า "ความรัก" ต้องทำให้ใครต้องร้องไห้อีกเลยนะ ฉันอยากจะให้ทุกคน..มีความสุขกับการได้สัมผัสความอบอุ่นจากความรัก… ฉัน..อยากร้องขอให้หยดนำตา..ที่รินไหลออกมาจากดวงตา…ทุก ๆ คู่ จงเป็นหยดน้ำตา..แห่งความสุข…..ที่กลั่นออกมาจากความตื้นตันในหัวใจ คงจะดีไม่น้อย..ถ้าคำขอของฉันไม่ได้เป็นเพียงแค่..สายลม… เมฆหมอก…และควันจาง ๆ ที่เกิดขึ้นอย่างเลือนรางในความฝัน …ได้โปรดเถิด..ปาติหารย์..นี่คือสิ่งสุดท้าย..ที่ฉันอยากจะขอ….. แม้ว่า..จะต้องรอนานสักเพียงไหนก็ตาม…..  

  ความจริงในใจ…ฉันไม่มีเธอ   ฉันไม่อาจจะฝืนทน..ปิดบังความลับในใจ…ได้ต่อไปอีกแล้ว ใช่..ฉันยังคงรักเธอ…รักเธอเสมอมา…รัก..รักแต่เธอเพียงผู้เดียว ถึงแม้ว่า..เธอจะย่ำยีหัวใจฉัน..ให้เจ็บปวดร้าวราน..เพียงใดก็ตาม ผู้หญิงหน้าโง่..ผู้หญิงไร้สติ..ผู้หญิงไม่มีหัวคิด…คงเป็นคำที่เหมาะกับฉัน ตั้งแต่วันที่เราเลิกกัน..ฉันได้แต่หลอกตัวเองไปวัน ๆ ว่า..ฉันเลิกรักเธอได้ ..นั่นคงเป็นเพราะว่า..ฉันไม่ยอมละทิ้งความฝัน..เพื่อตื่นขึ้นมารับรู้ความจริง จนในวันหนึ่ง..การกระทำที่ขัดกับคำพูดของเธอ..กับทำให้สมองของฉันเริ่มรับรู้ว่า ..ความเกลียดชัง..ความเบื่อหน่าย..ความเย็นชา..ที่อยู่ในส่วนที่ลึกที่สุดในของหัวใจของฉัน เริ่มลบเลือน..ความรู้สึกดี ๆ ที่เคยมีให้..ผู้ชายอย่างเธอ..ไปทีละน้อย..ทีละน้อย จากหัวใจทั้ง  4 ห้อง..จนเหลือ 2 ห้อง..จนบัดนี้..ความว่างเปล่า.. เหลือเพียงความว่างเปล่า…ที่เป็นคำตอบสุดท้าย..ในหัวใจของฉันเท่านั้น…. เธอคงต้องยอมรับ..แล้วสินะว่า…ต่อจากนี้ไป..ฉันไม่สามารถรักเธอต่อไปได้อีกแล้ว สิ่งเดียวที่ฉันจะเหลือไว้..ในพื้นที่ส่วนเล็ก ๆ ของความทรงจำของเธอ..ก็คือ รอยยิ้ม..และเสียงหัวเราะ…ที่เราเคยมีให้กัน…เท่านั้น โปรดยอมรับเถอะนะ..ว่าท้ายสุด..คนที่เป็นผู้สูญเสียที่แท้จริงคือเธอไม่ใช่ฉัน บทเรียนของการเป็นผู้แพ้ในครั้งนี้..คงทำให้เธอได้เรียนรู้ว่า…เธอไม่ได้เป็นคนที่ดีที่สุด เธอไม่ได้เป็นคนที่เก่งที่สุด..และเธอไม่ได้เป็นคนที่ฉันจะต้องรักมากที่สุด เพราะเมื่อวันเวลาเปลี่ยนไป..สีสันในหัวใจของฉันคงจะต้องเปลี่ยนแปลง เธอคงรู้แล้วใช่มั๊ย..ว่าเธอไม่อาจขังหัวใจฉัน..ให้อยู่กับเธอได้ตลอดไป ได้โปรดเถอะ..โปรดไปจากชีวิตฉัน…ซะที

      So much Hate….So much Hurt..   An empty heart …So much hate… Even after you left without the word..   An empty heart , so much hate everything about you ..the way you walk and the way … Continue reading →

  ฤดูรัก..ฤดูร้าง…ฤดูลา…   กี่ครั้ง..กี่หนแล้วนะ…ที่เธอทำให้ฉันมีน้ำตา.. รอยจูบ…ที่เธอเคยประทับตราไว้..รู้ไหมว่า…ทำให้ฉันหวั่นไหวแค่ไหน ฉันคงจะมีความสุขมาก..ถ้าหากว่า…ความอบอุ่นของริมฝีปาก ที่เธอจรดลงมา..ที่ฉันนั้น..มันคือความจริงในใจของเธอ แต่คงไม่ใช่..ซินะ..เธอ..คงเห็นฉันเป็นแค่..ของเล่น ที่เธอคิดจะทิ้งขว้าง..หรือลืมเลือนไปจากใจ..เมื่อไหร่ก็ได้ ฉันก็เป็นเพียงแค่…ผู้หญิงโง่ ๆ ..เป็นแค่ดอกไม้ริมทาง ที่เธอพร้อมจะโยนทิ้ง..เมื่อเธอได้พบกับ..ดอกหญ้าดอกใหม่ ที่ผลิบานสวยสด..รับกับแสงอาทิตย์ยามเช้า… และ..หากถ้อยคำที่เธอเรียกฉัน..คือคำว่า..คนโง่หละก็ เสียงกระซิบจากสายลม..ที่ฉันจะใช้เรียกเธอ.. คงเป็นแค่คำสั้น ๆ ง่าย ๆ ว่า "คนเลว" ก็เท่านั้น