Monthly Archives: June 2009

  ..Right oR WroNG… ต้องใช้หัวใจชี้วัด ในโลกนี้มีปัญหาร้อยแปดพันประการ… ที่เราไม่สามารถตัดสินชี้ขาดได้ว่า สิ่งที่เราทำ..สิ่งใดคือสิ่งที่ถูกต้องมากที่สุด หรือสิ่งใดเป็นสิ่งที่มีความถูกต้องน้อยที่สุด …….. ….เราใช้อะไรเป็นเครื่องชี้วัด..หรือตัดสิน ………..หัวใจตัวเอง…กฎเกณฑ์ของมนุษย์  …หรือตัณหา ราคะ ที่มีอยู่ในจิตใจ……. …….ฉันเชื่อว่ามนุษย์ทุกคน….มีความปรารถนา บางอย่างซ่อนเร้นอยู่…. เพียงแต่ว่าการแสดงออกของแต่ละคน… จะมาก หรือ น้อย นั้น…. …ขึ้นอยู่กับจิตใต้สำนึกและจิตไร้สำนึก ของคนคนนั้น..มากกว่า……. ……… ….หลายคนอาจจะพยายามห้ามหัวใจตัวเอง…. ไม่ให้ทำในสิ่งที่ปรารถนา…..เพราะกลัวว่า อาจจะนำมาซึ่งความหายนะต่อชีวิต …หรืออาจจะกลัวว่า….ผลที่ตอบสนองกลับมา อาจจะไม่ได้เป็นดั่งใจหวัง…….. แน่นอน….สิ่งเหล่านี้ล้วนมีผลต่อวิธีการตัดสินใจ.. ก่อนที่เราจะทำสิ่งใดสิ่งหนึ่งลงไป… …… โดยเฉพาะเรื่องของความรัก… ยากนัก…ที่จะใช้เหตุผลเหนืออารมณ์ ในการตัดสินใจ…….. …ฉันมีโอกาสได้คุยกับคู่รักและคู่ร้างหลายคู่ มีโอกาสเข้าไปตามเวปบอร์ดต่าง ๆ  เพื่อไปอ่านความคิดเห็นเกี่ยวกับ … Continue reading →

  ถนนแห่งความรัก…ยากนักที่จะก้าวเดิน   ความรัก..อาจทำให้โลกของใครคนหนึ่งหมุนช้าลง ความรักอาจทำให้โลกของใครอีกคนหมุนเร็วขึ้น ….ความรักอาจจะทำให้จังหวะหัวใจใครคนหนึ่งเต้นถี่ขึ้น แต่อาจจะทำให้จังหวะหัวใจของใครอีกคนเต้นช้าลง …ยากนักที่จะทำนายได้ว่า…….. ความรัก คือ สิ่งที่ทำให้คนคนหนึ่งเปลี่ยนแปลง หรือเปลี่ยนไปในทิศทางไหน……. …บางทีอาจจะทำให้พายุหมุนที่รุนแรง… ..กลายเป็นเพียงสายลม…ที่อบอุ่นในฤดูร้อน ………………………………. คงจะดีไม่น้อย…….ถ้าหากความรัก จะทำให้สายป่านที่รัดตรึงเจียนจะขาดได้ผ่อนปรนลง ในทางตรงกันข้ามอาจทำให้เส้นด้ายที่หย่อนคล้อยตรึงขึ้นอีกนิด …………………………………. หากเปรียบความรัก กับทางสายกลาง……. ฉันคิดว่าคงจะดีไม่น้อย… หากคนเรา…ไม่ทุ่มเทให้กับความรักจนมากเกินไป หรือเย็นชากับความรักจนดูเหมือนหินผาที่ไร้หัวใจ ………………………………………………………….. …บางคนอาจจะเคืองแค้นที่รักใครคนหนึ่งแล้วท้ายสุด ไม่ได้ความรักจากเขาเป้นการตอบแทน…….. …บางคนก็อาจจะยินดีที่ได้เห็นคนที่ตัวเองรัก มีความสุขกับคนของเขา….. …ฉันว่าความรักคงเหมือนกับฉาก ๆ หนึ่งในละครมั้ง …ที่ตอนจบ…ได้สะท้อนถึงผลของการกระทำ..ที่แต่ละคนได้ทำไป …………………………………. คนเราหากเป็นไปได้… ก็อย่าไปคาดหวังอะไรที่สูงส่ง จนไม่มีความเป็นไปได้ ………………………………………………… แต่ก็อย่าดูถูกค่าความเป็นคน จนทำให้ใจตนเองตกต่ำ…… … Continue reading →

  ขอโทษนะ..ขอโทษจริง ๆ อย่าฝืนหัวใจของฉันไว้กับ ความทรงจำที่แสนแย่อย่างนั้นอีกเลย เพราะไม่ว่า…ฟ้าจะร้องไห้ ออกมาเป็นหยาดฝนสักกี่ครั้ง… แต่ฉันก็ยังยืนยัน..คำพูดเดิม   ฉันไม่อาจจะรักเธอได้อีกต่อไป เพราะเสียงของหัวใจฉัน… มันไม่มีภาพและความรู้สึก ที่เกี่ยวกับเธออยู่ในนี้อีกแล้ว   ไม่มีเหตุผลใด ๆ ที่เธอจะเชื่อ ไม่มีเหตุผลใด ๆ ที่เธอจะไม่เชื่อ ทุกอย่างเกิดขึ้นและดับลง ก็เพราะต้นเหตุจากความอิจฉา ต้นเหตุจากความริษยา ต้นเหตุจากความมืดบอดในหัวใจ ที่ถ่ายทอดมายังดวงตาของเธอ ดวงตาที่เคยปกป้องฉัน อย่างแน่วแน่   ถึงแม้ว่าเราจะไม่ได้พูดบอกลากันเป็น ครั้งสุดท้าย…… ถึงแม้ว่าเราจะเดินไปยังเส้นทางเดียวกันไม่ได้ ถึงแม้ว่าตอนนี้ฉันจะหมดความรู้สึกดี ๆ ที่เคยมีให้กับเธอแล้วก็ตาม….   แต่ฉันอยากให้เธอจดจำทุกคำพูด ทุกความรู้สึก ที่ฉันได้บอกเธอไปในวันนั้น …………………………… ใช่ … Continue reading →

    ห่วงใยมากไป..อาจกลายเป็นกักขัง   นอกจากการคิดถึงคนที่เราห่วงใย คนที่เราใส่ใจเค้าแล้ว…. …ฉันว่าเรามีเรื่องอื่นที่ต้องทำอีกเยอะ …เรื่องงาน……ก็มีให้สะสางกันแยะ …เพื่อนก็มีให้พบปะพูดคุย….แลกเปลี่ยน ….และแบ่งปันความรู้สึก… …เรื่องเฮฮา….หาได้ตามกลุ่มก๊วน… หรือตามหน้าเวป……แล้วแต่จะชอบ …… ……..คนอื่น ๆ จะคิดอย่างนี้กันหรือเปล่า ………ฉันว่าการทำแบบนี้ก็ดีนะ… ทำให้เราไม่คิดถึง..หรือดึงดัน..ที่จะ สั่งตัวและหัวใจให้เฝ้าตามคนที่เราสนใจ มากจนเกินขอบเขตความต้องการ ฉันพูดคำ ๆ นี้กับใครหลายคน ….ก็มันเป็นเรื่องจริงนี่หน่า….. ….การที่เราชอบ รัก และห่วงใยใครสักคน ก็ไม่ต้องไปกักขัง เฝ้า หน่วงเหนี่ยว ไว้ตลอด 24 ชม.หรอกนะ ……………………………………………… …………………………………….. เป็นเธอจะอยากให้ใคร…มาอยู่ชิดใกล้ ตลอดเวลาหรือเปล่าหละ…. ฉันว่าไม่มีทาง… คนเราย่อมอยากมีอิสระเป็นของตนเอง โดยที่หัวใจ…ยังคงทำหน้าที่ห่วงใย … Continue reading →