Monthly Archives: March 2008

  เหตุผล..ของคน(เคย)ขี้วีน ตั้งแต่เด็ก..ตั้งแต่เล็ก..มีคนหาว่าฉัน.. ปากดี..ขี้งอน..เอาแต่ใจ…เจ้าอารมณ์… เมื่อก่อนฉันยอมรับว่าใช่…เมื่อยังเล็กฉันเป็นเด็กไม่มีเหตุผล เมื่อก่อนฉันยอมรับว่าใช่…ที่ฉันชอบทำตัวเป็นเหมือนเด็กมีปัญหา เมื่อก่อนฉันยอมรับว่าใช่..ที่ตอนนั้นดีแต่ใช้กำลัง ……นั่นเป็นเพียงอดีต..ในวัยเด็กของฉัน…… …แต่ตอนนี้ฉันโตแล้ว…..และเริ่มที่จะรู้จัก..คำว่า..ความคิด ..ฉันรู้ว่า..เหตุผลต้องมาก่อนอารมณ์… หากแต่ว่า… …มีใครเคยถามตัวเองมั๊ย..ว่าทำไมบางครั้งต้องโกรธ… …มีใครมั๊ย..ที่จะยอมรับได้ว่าตัวเองไม่ได้เป็นฝ่ายถูก…เสมอไป …Nobody…Perfect…เคยได้ยินคำนี้ไหม <<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>> …บางครั้ง..เวลาฉันยืนอยู่ท่ามกลางความสับสนบางอย่าง.. อาจจะดูเหมือนว่า..ฉันเลือกที่จะเข้าข้างฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งอย่างไร้เหตุผล… ..อาจจะจำเป็นต้องใช่..เมื่อฉันไตร่ตรองด้วยเหตุผล… ..อาจจะจำเป็นต้องใช่..เมื่อฉันนึกถึงข้อเท็จจริงบางอย่าง.. ..แต่บางครั้งเรื่อง..อาจจะเกิดจากการเข้าใจผิด.. …มันอาจจะเป็นแค่น้ำผึ้งหยดเดียว… ..ที่ทำให้ความทรงจำดี ๆ ระหว่างคนหลายคนต้องหลายไป… …แล้วใครหละเป็นคนผิด….บางทีคำถามนี้คงไม่มีคำตอบ ความจริงอาจจะไม่มีคนผิด..เลยซะด้วยซ้ำ… คงเป็นเพียง…แค่เรื่องขำ..ขำ..ที่จบลงด้วยรอยร้าวในหัวใจ

  The Space Between Us….   ฉันนั่งมองดวงดาวที่ทอแสงเป็นประกายวาววับอยู่บนท้องฟ้า พร้อมกับถอนหายใจออกมาอย่างช้า..ช้า.. ในตอนนี้ฉันมีหนึ่งคำถามแอบอยู่ในหัวใจ… ฉันไม่เคยรู้เลยว่า..ก่อนหน้าที่ฉันจะได้พบกับเธอนั้น ทุกช่องว่างในหัวใจฉัน..มีใครคนหนึ่งอยู่ในนั้น… คนที่ทำให้..ฉันต้องร้องไห้..อย่างเสียใจ   แต่แล้วในวันหนึ่ง..ที่ฉันได้พบกันเธอ… คนที่ฉันตั้งใจ..จะให้เป็นเพียงสายลม..ที่บังเอิญพัดผ่าน ใครจะไปรู้ว่า..หัวใจของฉันจะติดกับดักที่มองไม่เห็น.. ช่องว่างบางอย่าง..ระหว่างเธอกับฉัน….มีบางสิ่งที่แอบซ่อนไว้ มันคือความทรมาณที่ฉันไม่อาจเอ่ยออกมาเป็นคำพูดได้ ฉันอยากจะถามเธอสักครั้งได้ไหม…ว่าระหว่างเราคืออะไร   เธอคงไม่รู้เลยสินะ..ว่าใจชา ๆ ของฉัน นั้นมีภาพเธอแฝงเร้นอยู่ตั้งแต่เมื่อไหร่… เพราะอะไรกันนะหรือ..เธอถึงได้ทำให้ฉันหวั่นไหว เพราะอะไรกัน..เพราะอะไรหรือ…เพราะอะไรนะ ฉันอยากกระซิบถามเธอ..ด้วยเสียงอันนุ่มนวลว่า เธอเคยมีฉันอยู่ในหัวใจสักเสี้ยววินาทีบ้างไหม   ไม่รู้ว่าทำไม…หัวใจฉันถึงตัดเธอได้ไม่ลงสักที ทั้ง ๆ ที่เมื่อก่อนนี้..ฉันไม่คิดว่าหัวใจฉันจะมีใครได้อีก เธอมีเวทมนตร์อันใดนะ..ที่ทำให้หัวใจฉันหวั่นไหวขึ้นทุกที ในทุกครั้งที่..ฉันได้อยู่ใกล้ ๆ เธอ..ทำไมฉันโง่เหลือเกิน  

    บนเส้นแห่งการเดิน…ทาง     การเดินทางไม่มีที่สิ้นสุด ไม่มีหยุดจนกว่าชีวาจะหลับไหล เป็นมนุษย์ยังต้องเดินทางอีกยาวไกล จุดมุ่งหมายในใจล้วนต่างกัน   อันจิตใจมนุษย์ดูยากแท้ ใครว่าแน่แต่ก็แพ้ใจคนหนอ ช่างเปลี่ยนแปลงปรวนแปรไม่แน่นอน แสดงละครหรือจริงใจใครรู้เอย   อันลมปากแผ่วพริ้วฟังแล้วหอม อาจจะย้อมไปด้วยยาพิษขม ปากนั้นพูดแต่ในใจอีกอารมณ์ คมของคนช่างน่าหวั่นหยั่งยากจริง   อันว่ารักใครว่าจะต้องหวาน บางเพลาก็ขมจนใจนั้นหม่นสี สรุปว่าความรักนั้นดีหรือไม่ดี แล้วแบบนี้ใครเล่าจะเข้าใจ   น่าแปลกนักคนมักชอบความรัก อยากรู้จักอยากเผชิญไม่ท้อถอย ไม่ได้กลัวผิดหวังและเสียใจ เป็นอะไรไปความรักกับใจคน   บทสุดท้ายก่อนกลอนจะลาลับ อยากดำรัสบางอย่างให้ได้เห็น จิตใจเราจะเร่าร้อนหรือชาเย็น อยู่ที่ตัวเราอยากจะเป็นเช่นอย่างไร   ทางสายกลางคือเส้นทางแห่งความสงบ เราจะพบหากสงบจิตใจหนา ความร้อนลุ่มหรือหนาวเหน็บจนตัวชา จะกลายมาเป็นความสุขชั่วนิรันดร์