Monthly Archives: December 2007

  เหตุเกิดเพราะความสับสน…   เพราะอย่างนั้น..เพราะอย่างนี้..จึงเกิดอย่างโน้น… เหตุเกิดจากครั้งนั้น..จึงต้องมีน้ำตาในวันนี้… เหตุเพราะความไม่แน่ใจในวันนี้… จึงทำให้เหมือนใจฉันยังไม่ลืมเธอในวันวาน… …ความสับสน..ความงุนงง..ความปรารถนาในมิตรภาพของวันเก่า ๆ  กับทำให้ฉันต้องร้องไห้…แย่จริง ๆ ฉันคิดว่าหัวใจของฉันกำลังแย่ แย่..เพราะอะไร..อะไรคือสิ่งที่ทำให้แย่หละ… ..เมื่อวานนี้..จนกระทั่งถึงเมื่อคืนนี้…ฉันเฝ้าแต่หาคำตอบ คำตอบของรอยน้ำตา..ที่เปื้อนใบหน้าของฉัน…. คิด..คิด..คิด…คิดจนในที่สุดฉันก็ได้รับคำเฉลย… เพราะสิ่งสุดท้าย..ที่ทำให้แนยังติด..ติด..และ..ติด..อยู่ในเขาวงกลต ที่แสนจะมืดมน..บ้าบอ..ก็คือความคิดนี่หละ… ไอ้คำว่าความคิด..เอ๊ะ..ต้องเรียกว่าคิดฟุ้งซ่านน่านหละ.. คือสิ่งที่ทำให้ฉันไร้ความสุข…และหมดแรงที่จะก้าวต่อไปอีก 1 ก้าว …………………………………………………………………………………………. หัวใจฉันคงจะยิ้มไม่ได้..หากฉันยังไม่ตัดสิ่งบ้า ๆ นี้ออกไป ทางที่ดีที่สุด..ฉันใช้วิธีนั่งชั่งน้ำหนัก..บวกกับชังน้ำหน้า..ตัวเอง ฉันทั้งบวก..ทั้งลบ..ทั้งหาร..ทั้งคูณ..โจทย์ 1 ข้อ ที่มันทั้งไม่ยาก..และไม่ง่าย…เพียงแต่ไม่อาจจะตอบได้ ถ้าฉันยังมองไม่เห็นหนทางในการแก้ปัญหา… วิธีลัด…ฉันชอบใช้วิธีลัดในบางครั้ง..เพราะปัญหาบางข้อ.. ก็งี่เง่าเกินกว่าที่จะมานั่งหาคำตอบ…แบบยาว ๆ  ดังนั้นง่ายที่สุดก็คือ…เลิกสนใจมันซะ..แล้วก็โบกมือลาจากมันไปซะ จะมานั่งคิดให้ปวดหัวไปทำไม…นะคนเรา…โง่เหลือเกิน ………………………………………………………………………………………….